Bittersweet

Nog twee uur, dan zit onze tijd in Boston erop. Deze weblog wordt geschreven vanaf Boston Logan International Airport, waar we zitten te wachten op onze vlucht naar Amsterdam. We zijn naar het vliegveld gebracht door Ming, Yukkee en Albert, drie mensen van onze bijbelstudiekring. Ming en Yukkee hadden het plan opgevat om ons weg te brengen, maar hadden de hulp van Albert – vooral van zijn auto! – nodig om onze grote hoeveelheid bagage te kunnen vervoeren. Het is hetzelfde als waarmee we zijn gekomen: vier grote koffers, twee handbagagekoffers en twee rugtassen. Maar daarnaast moet Hendri’s nieuwe rolstoel, de Freedom Chair, deze keer ook mee. Die is vorige week ingepakt in een enorme doos, dus dat is ons grootste en zwaarste stuk bagage. Het mooie is: omdat het een rolstoel is mag ‘ie gratis mee!

We zitten hier na te hijgen van de inspanning van de afgelopen paar dagen. Met z’n tweeën een appartement leeg en schoon opleveren bleek veel harder werken dan we hadden gedacht. We hebben een paar meubelstukken verkocht, dus die zijn door de kopers opgehaald. Onze planten hebben gelukkig ook een nieuw thuis gevonden, bij onze kringgenoot Sam en zijn vriendin Kay. De rest van onze meubels is maandagochtend opgehaald door het Leger des Heils. Er kwam een vrachtwagentje voorrijden met twee mannen en binnen twintig minuten was ons hele appartement leeg; ideaal! Het leek nog even mis te gaan, want Ikea-bedden en -nachtkastjes, gemaakt van spaanplaat, werden niet geaccepteerd. Maar gelukkig wilde de chauffeur tegen een kleine vergoeding wel een ritje maken langs het stort.

Naast ons en onze bagage is ook onze auto momenteel onderweg naar Nederland. Hendri was bezig die hier te verkopen en had al een proefrit met iemand gepland, maar twee weken geleden zijn de plannen compleet veranderd. Van Hendri’s neef, die autoverkoper is, hoorden we dat we onze auto voordelig zouden kunnen laten verschepen naar Nederland. Omdat we de auto al langer dan een half jaar hebben en zelf langer dan een jaar in de VS hebben gewoond, mogen we de auto verschepen als ‘verhuisgoed’, wat inhoudt dat we er geen invoerrechten en dergelijke over hoeven te betalen. Naast voordelig is dit vooral heel handig, want dit is verreweg de snelste manier om ervoor te zorgen dat Hendri kort na onze terugkeer weer een auto heeft waar hij in kan rijden. Onze auto is vorige week donderdag bij ons opgehaald en toen op een oplegger richting New York gegaan. Van daar wordt (of is) hij in een container verscheept naar Rotterdam. Na aankomst zal hij enigszins worden aangepast. Amerikaanse auto’s hebben bijvoorbeeld geen mistlamp, maar die moet er in Nederland wel in. Vervolgens wordt de auto APK gekeurd, en tot slot moet hij door de RDW worden gekeurd, omdat het een buitenlandse auto is. Al met al zou het hele proces drie tot vier weken moeten duren, is ons verteld. Waar onze auto op dit moment is weten we niet precies.

Hoe gaan onze eerste weken in Nederland eruit zien? Eerst slapen we bij Hendri’s ouders en vervolgens hebben we voor een week een vakantiehuisje gehuurd in Haaksbergen, vlakbij Enschede. Ons plan was om eind deze week huurhuizen te gaan bezichtigen in Enschede en omgeving, en dan hopelijk volgende week een sleutel van een huis te krijgen. Zo ging dat twee jaar geleden in Boston ook. In Nederland lijkt dat helaas iets minder makkelijk, ontdekten we gisteren. Voordat je huizen mag bekijken, willen verhuurders al een heleboel papierwerk van je zien, en ze zijn natuurlijk niet ingesteld op mensen die vanuit het buitenland komen… We moeten maar eens zien hoe dat de komende dagen gaat, en hoe snel we weer een plek hebben die we thuis kunnen gaan noemen.

Dat baart ons momenteel een beetje zorgen, maar gelukkig is er ook goed nieuws! Hendri is aan het solliciteren en dat ziet er positief uit. Via Skype heeft hij al een aantal sollicitatiegesprekken gevoerd, en naar aanleiding daarvan mag hij snel na onze terugkomst bij een paar bedrijven op gesprek. Wie weet kunnen we allebei per 1 november beginnen met werken!

In de laatste paar weken hebben we niet alleen maar hard gewerkt, gelukkig. We hadden allebei onze laatste werkdag op vrijdag 15 september. In onze laatste week werden we door collega’s in het zonnetje gezet met afscheidsetentjes, cadeautjes, woorden van waardering, en in Hendri’s geval een versierd bureau op de laatste ochtend. Van woensdag 20 september tot en met woensdag 27 september hebben we vakantie gevierd. We zijn naar Acadia National Park geweest, ongeveer 5,5 uur rijden ten noorden van ons aan de kust van de Atlantische Oceaan, en naar Cape Cod, ook aan de kust, maar veel dichter bij Boston. We hebben schitterende natuur gezien en het weer was heel goed – we zijn eind september allebei nog weer aardig bruin geworden. Hendri’s Freedom Chair kwam goed van pas bij al onze wandelingen. Alhoewel, zelfs de Freedom Chair is niet tegen elke wandeling bestand… Maar ja, aan het begin van een pad weet je niet wat je verderop gaat tegenkomen. Gelukkig kunnen we dan altijd nog switchen naar Hendri-met-krukken en Aleida-met-Freedom-Chair, en zo komen we een heel eind!

Afgelopen zaterdag hebben we een ‘farewell party’ gegeven voor onze vrienden in Boston. Dat was het grote ontbrekende punt op onze lange ‘remigratie-to-do’ lijst. Een maand geleden vroeg Stephanie, een vriendin: “Jullie houden toch wel een farewell party? Het mag wel bij ons thuis!” Van dat laatste hebben we dankbaar gebruikgemaakt. Het was een gezellig feestje, en we zijn er heel blij mee dat Stephanie ons hierop wees.

Tot slot moet ik de titel natuurlijk nog even verklaren. ‘Bittersweet’ is precies het juiste woord voor hoe wij de afgelopen weken hebben ervaren. We zijn blij dat we weer naar Nederland komen, en jullie allemaal binnenkort weer zullen zien. Maar tegelijkertijd waren ons leven en ons thuis nu in Boston, en was het jammer om afscheid te nemen van iedereen hier. Bedankt voor alle appjes, mailtjes en andere berichtjes die we de afgelopen dagen van veel van jullie kregen. Heel leuk om te merken dat er wordt uitgezien naar onze terugkeer! Sorry dat we op de meeste niet hebben gereageerd; we waren te druk bezig. Hopelijk maakt deze weblog dat een beetje goed. Inmiddels is het bijna tijd om in het vliegtuig te stappen. Tot snel! :-)