Samen niet lid of niet samen lid?

Ik begin deze blog met een stukje achtergrondinformatie over de verschillende kerken die er zijn, zodat iedereen het verhaal zal kunnen volgen. In onze contreien is het ooit allemaal begonnen met de katholieke kerk. Op een gegeven moment is daar een groep mensen uitgestapt; dat werd de protestantse kerk. Binnen de protestantse kerk zijn twee grote stromingen te onderscheiden: reformatorisch en evangelisch. Bij reformatorisch kun je denken aan namen als hervormd, gereformeerd, en PKN (Protestantse Kerk in Nederland); bij evangelisch horen bijvoorbeeld baptisten en pinkstergemeenten. Voor de rest van het verhaal is één verschil tussen reformatorische en evangelische kerken belangrijk. In reformatorische kerken worden baby’s gedoopt. De ouders beloven op dat moment dat ze hun kind zullen leren wie God is en wat het inhoudt om met Hem te leven. De kerk belooft de ouders daarbij te helpen, en samen vraagt men om Gods hulp daarbij. Als het kind later inderdaad zelf gaat geloven en besluit ook met God te willen leven, dan kan die persoon dat in een kerkdienst aan iedereen duidelijk maken; dat heet belijdenis doen. In evangelische kerken zijn de elementen vergelijkbaar, maar de vorm verschilt: baby’s worden niet gedoopt maar opgedragen (vergelijkbaar met dopen, maar dan zonder water), en pas wanneer iemand zelf gaat geloven en besluit met God te willen leven, wordt hij of zij gedoopt. Dit kan lastig zijn voor mensen die van de ene stroming naar de andere overstappen: de meeste reformatorische kerken erkennen iemands doop binnen de evangelische kerk meestal wel als equivalent van de belijdenis, maar evangelische kerken accepteren iemands belijdenis vaak niet en zullen de persoon in kwestie dan vragen zich te laten dopen voordat hij of zij lid kan worden.

Voor ons geldt dat ik, Aleida, als baby ben gedoopt in een reformatorische kerk en later als volwassene heb besloten me te laten dopen in een evangelische kerk. Hendri heeft de reformatorische route afgelegd: als baby gedoopt en later belijdenis gedaan. Voor ons is het belangrijker hoe een kerk tegenover de bijbel staat en hoe de leden hun geloof in praktijk brengen, dan of die kerk reformatorisch of evangelisch heet. Met dat idee zijn we begin november, aan het einde van onze allereerste week hier, op zoek gegaan naar een geschikte kerk in de buurt van waar we zouden gaan wonen. Het was meteen raak: in de allereerste kerk die we bezochten voelden we ons allebei thuis, en die is op een kwartiertje lopen van ons huis. Daar waren we heel blij mee! Om niet helemaal blind voor de eerste de beste optie te kiezen hebben we een paar weken later nog wel een andere kerk geprobeerd, maar we zijn bij die eerste kerk gebleven: Hope Fellowship Church. Bijkomend voordeel: een groep mensen die we kennen via GCF (die christelijke ‘studentenvereniging’ op MIT) gaat ook naar Hope, en op die manier hebben we elke zondag na de kerkdienst een gezellige lunch. Terwijl wij ons dus nietsvermoedend thuis gingen voelen bij deze kerk, zat er één addertje onder het gras. Dat bleek toen we eind januari de stap wilden zetten om lid te worden. Hope is officieel een baptisten kerk en dus voldoe ik wel aan de vinkjes om lid te mogen worden, maar Hendri niet. Issue…! Wisselen van kerk wilden we op dat moment niet meer, want we voelen ons hier thuis en we zullen hier ook niet jarenlang zijn. Hendri is er wel uit: hier gewoon heen blijven gaan, dan maar zonder lid te zijn. In praktijk maakt dat inderdaad weinig uit. Ik heb er iets meer moeite mee. Ik vind het belangrijk om lid te zijn van een kerk, maar dan ook het liefst samen. Het is toch gek dat ik lid zou worden van een kerk die mijn man niet ‘accepteert’? De status quo is: we hebben een fijne kerk waar we met plezier elke zondag heen gaan, momenteel allebei zonder lid te zijn. Wie weet wordt ik binnenkort nog eens lid…

Tot onze grote verbazing, of eigenlijk meer ontzetting, wordt in de Amerikaanse kerken nauwelijks Pinksteren gevierd! Hemelvaart hebben we anderhalve week geleden ook al compleet overgeslagen. Met Pinksteren vieren we dat God de Heilige Geest heeft gegeven aan wie gelooft. De Heilige Geest is God in ons, die daardoor altijd bij ons is en ons helpt om te leven zoals God dat graag wil. Niet bepaald een onbelangrijk christelijk feest wat ons betreft, maar er schijnen maar weinig Amerikaanse kerken te zijn die het vieren. Onze kerk in ieder geval niet. “Rare jongens, die Amerikanen,” aldus Hendri. Aan dagen zoals tweede kerstdag, tweede paasdag en tweede pinksterdag doet men hier überhaupt niet, dus ik mag morgen gewoon weer aan het werk. Oftewel: geen pinksterweekend hier.

Wellicht vraag je je af hoe het afgelopen is met Hendri’s rijexamen en sollicitatie. Goed en slecht. Zijn rijbewijs heeft hij in één keer gehaald! Van dat sollicitatiegesprek kreeg hij afgelopen week bericht: afgewezen. Balen! Er lijken twee issues te spelen die het voor Hendri lastig maken om een baan te vinden. Ten eerste het feit dat we hier maar voor een paar jaar zijn, en dat bedrijven niet willen investeren in iemand die niet lang bij hen blijft. Ten tweede is het zo dat er in Hendri’s vakgebied een aantal leveranciers zijn van software, ieder met hun eigen pakket. Hendri kent vanuit zijn vorige banen twee van die pakketten. Hier werken de meeste bedrijven met een ander pakket, waar Hendri geen ervaring mee heeft. Volgens Hendri is het niet moeilijk om te switchen naar een nieuw pakket, maar de meeste bedrijven vragen toch vier, zes of acht jaar ervaring met het pakket waarmee zij werken. Dat lijkt ook precies het issue te zijn bij deze sollicitatie: “Het was een prima gesprek en je zou een goede kandidaat zijn geweest als je ervaring had gehad met de software die wij gebruiken.”

On the bright side of life: Hendri’s ouders zijn op dit moment hier in Amerika. Eerst zijn ze een aantal dagen bij ons geweest, nu reizen ze rond, dan komen ze nog weer een paar dagen bij ons, en vervolgens vliegen ze terug. Leuk voor hen om te zien waar wij wonen en hoe wij leven, en genieten voor ons! We hebben hier mooie contacten opgebouwd met mensen en daar zijn we heel blij mee, maar contact met familie en vrienden uit Nederland blijft ook super waardevol! Dus bedankt voor jullie kaartjes, appjes, mailtjes, Skypegesprekken, en alle andere vormen van contact!

Hartelijke groet van ons beiden!