Het begint en eindigt met thee

Bij dezen eindelijk weer eens een bericht vanuit Boston; excuses dat het zo lang heeft geduurd! Een tip van Hendri vooraf: gezien de tijd die ik heb besteed aan het typen van dit bericht, is zijn advies om eerst een kopje thee te zetten en dan verder te lezen.

Een paar dagen na onze laatste update – na een heerlijke vakantie in de White Mountains! – begonnen we goed uitgerust (weer) aan ons werk. Helaas was de ‘title’ van onze auto er toen nog steeds niet, dus Hendri is de eerste week met alternatieve vervoermiddelen naar zijn werk gegaan: een paar dagen huurauto en een paar dagen Uber. Maar sinds maandag 1 augustus, ruim vier weken nadat we hem hadden uitgezocht, hebben we onze auto. Sindsdien betalen we ook honderd dollar extra huur per maand, voor het parkeren van onze auto; voor niets gaat hier de zon op! Maar we zijn blij met onze auto. Nou ja, eigenlijk is het eerlijker om te zeggen dat Hendri er blij mee is, want ik doe nog steeds alles lopend en met de metro. Alleen voor de wekelijkse boodschappen is er voor mij iets veranderd: die hoef ik nu niet meer de heuvel op te sjouwen.

Voor Hendri was het de eerste weken wel even wennen om weer in het werkritme te komen; een wekker die om 6 uur ’s ochtends gaat is ook niet alles… Maar inmiddels is dat wel de gewoonte geworden, want dan rijdt het tenminste lekker door naar het werk. Het is ideaal dat Hendri ’s ochtends Boston uit rijdt naar zijn werk toe en aan het einde van de middag Boston weer in. Op de tegenovergestelde rijstroken staan altijd lange files!

Hendri heeft bij Philips een hele fijne manager en leuke collega’s. Hij zit daar goed op zijn plek en zijn werk wordt al gewaardeerd! Voor zijn werk heeft hij zelfs contact met een paar mensen bij Philips Nederland, dus af en toe kan hij gewoon even Nederlands praten of typen. Omdat Philips medische apparatuur maakt moeten ze hier in de Verenigde Staten aan ontzettend veel regels en procedures voldoen, dus Hendri heeft in zijn eerste maanden ongeveer honderd online trainingen moeten doen. Sinds vorige week zijn ze af!

We waren even bang dat het nog spannend zou worden met Hendri’s werkvergunning. Onze visums en Hendri’s werkvergunning liepen namelijk in eerste instantie tot eind oktober dit jaar, omdat ik een jaarcontract had bij MIT. Als Hendri op 1 november geen verlenging van zijn werkvergunning zou hebben, had hij weer moeten stoppen met werken. Maar: eerst moest mijn contract bij MIT worden verlengd, vervolgens de aanvraag voor onze visums, en pas dan kon Hendri verlenging aanvragen van zijn werkvergunning. De vorige keer duurde het drie maanden van Hendri’s aanvraag voor een werkvergunning tot het moment waarop hij die kreeg. Oftewel, het was weer een heel geregel met allerlei officiële papieren, waarmee we in april al zijn begonnen. Best gek: ik moest dus na een half jaar werken bij MIT al vragen of mijn contract verlengd zou kunnen worden. Gelukkig wil mijn professor me graag houden en vond hij dat geen enkel probleem! Uiteindelijk bleek de verlenging van Hendri’s werkvergunning veel sneller te gaan dan de eerste aanvraag. Hendri heeft zijn nieuwe werkvergunning nu al binnen, waarmee hij mag blijven werken tot eind oktober 2017.

We hebben een super mooie zomer achter de rug – dat gaan we missen als we weer terug zijn in Nederland! Vanaf eind mei tot een week geleden was het bijna elke dag 25+ graden Celsius, met een strakblauwe lucht en zon, en heel weinig regen. Sinds afgelopen weekend is het in één klap herfst geworden; momenteel hebben we temperaturen rond de 15 graden, met veel bewolking en regen. Maar ook dit heeft zo zijn voordelen, want nu kunnen we ’s avonds weer in alle rust gaan slapen. Onze bovenburen – bijgenaamd ‘de stampertjes’ – hadden in de zomer echt dag en nacht hun airco aan, dus wij waren eraan gewend geraakt om bij dat gebrom in slaap te vallen. Maar sinds afgelopen weekend is het ineens weer stil als we gaan slapen; een verademing!

In de zomermaanden heeft Hendri genoten van alle mogelijkheden die Boston te bieden heeft voor aangepast sporten. De tot nu toe uitgeprobeerde sporten zijn: kanoën, windsurfen, fietsen en zeilen. Van dat zeilen heb ik meegenoten! Een paar weken geleden was er op zaterdag ‘adaptive sailing’, georganiseerd door twee zeilscholen in samenwerking met een revalidatiecentrum. Mensen met een beperking konden samen met familie of vrienden, onder begeleiding van een ervaren zeiler, een uur zeilen. Op die manier hebben Hendri en ik een uurtje gezeild in de Bostonse haven en het één en ander geleerd van de instructeur die met ons mee was. Dat uurtje was natuurlijk veel te kort en smaakte naar meer! We zijn van plan hier volgend jaar allebei zeillessen te gaan volgen. Ik kan letterlijk bijna naast mijn werk in een zeilboot stappen, dus voldoende mogelijkheden voor mij om ervaring op te doen. Hopelijk zijn we dan bij terugkeer naar Nederland – of al eerder – zover dat we samen kunnen zeilen!

Een jaar geleden zaten wij middenin de drukke en leuke periode waarin ik promoveerde en we twee weken later trouwden. Momenteel genieten we nog steeds na! Bedankt voor de heerlijke thee en leuke berichtjes in mijn promotie-theedoos. Wie mij een beetje kent weet dat ik leuke en lekkere dingen soms lang bewaar en dat geldt ook in dit geval. Daardoor heb ik nu elke dag op mijn werk een theezakje met persoonlijke boodschap; heel leuk! En we krijgen nog steeds elke week een kaart van onze bruiloftsgasten. Ook dat is genieten! De laatste weken blijkt dat een aantal van onze gasten – die elkaar allemaal niet kennen – hetzelfde dachten over wat de meest toepasselijk kaart was om aan ons te sturen. Er is één kaart die we momenteel vier keer hebben. De grote vraag is: blijft het daarbij, of worden het er nog meer…? ;-)