Verschillen

Allereerst een update wat betreft Hendri’s autorijden: zijn rijexamen is een week verschoven, naar 26 april. Hendri’s eerste rijles moest worden uitgesteld omdat zijn rijinstructeur op dat moment griep had. In de afgelopen week kon Hendri gelukkig wel beginnen met lessen en het gaat goed! De aanpassing waarmee je volledig met je handen kunt rijden is hier inderdaad anders dan in Nederland, maar Hendri had het heel snel onder de knie. Zijn rijinstructeur is heel tevreden. Het examen zal slechts een kwartiertje duren, maar in dat kwartier moet de kandidaat wel alle bijzondere verrichtingen uitvoeren. Daarom vonden Hendri en zijn instructeur het een goed idee om voor die bijzondere verrichtingen nog weer even de puntjes op de i te zetten, en gaat Hendri in totaal drie rijlessen nemen voor zijn rijexamen. 19 april examen doen werd daardoor een beetje te snel, vandaar het uitstel naar 26 april.

In diezelfde week heeft Hendri ook weer een sollicitatiegesprek. Na de sollicitatieprocedure waarin hij eind januari en begin februari zat, is dit de eerste keer dat één van Hendri’s sollicitatiebrieven weer een gesprek oplevert, dus we zijn er heel blij mee! Natuurlijk hebben we geen idee hoe het verder zal gaan, maar in ieder geval is het weer een gesprek. Dit keer gewoon bij het bedrijf en niet via de telefoon zoals in die vorige sollicitatieprocedure, dus dat lijkt ook meteen wel wat serieuzer. We zullen zien!

Dat sollicitatiegesprek is bij het ziekenhuis waarmee ik samenwerk. Hendri’s nuchtere opmerking: “Maar als ik die baan krijg heb ik dat rijbewijs ook niet meer nodig.” En dat klopt wat werk betreft, want dat ziekenhuis kunnen we vanaf hier prima bereiken met de metro: eerst een klein kwartiertje lopen naar ons metrostation en dan is het vier metrohaltes verderop. MIT (‘mijn’ universiteit) ligt aan diezelfde metrolijn, maar dan een halte eerder, dus drie haltes vanaf hier. Ideaal voor mij! Ik ben er wat dat betreft dus flink op vooruitgegaan ten opzichte van mijn werksituatie in Nederland. Daar bedroeg de reistijd tussen ziekenhuis (Amsterdam) en universiteit (Enschede) minstens drie uur met het openbaar vervoer. Hier staat MIT aan de ene oever van de rivier en het ziekenhuis aan de overkant, dus alles wat ik hoef te doen is de brug oversteken. Dat is een wandeling van ongeveer twintig minuten die ik meestal graag maak; heerlijk om even buiten te zijn!

Waar werk ik dan meestal? Het grootste deel van mijn tijd breng ik door op MIT, want daar heb ik een eigen bureau, in een kamer die ik deel met Kimia (een postdoc die precies dezelfde rol heeft als ik, maar hier al wat langer is). Als ik op een dag maar één overleg heb in het ziekenhuis dan loop ik meestal even heen en weer, of ik begin of eindig mijn dag in het ziekenhuis, afhankelijk van hoe laat die afspraak is. Maar ik werk af en toe ook wel eens een hele dag in het ziekenhuis, zeker als ik er meerdere afspraken heb. In het ziekenhuis is een kantoor met een aantal flexwerkplekken waar ik dan kan gaan zitten. Bijkomende voordelen: twee hele aardig secretaresses die altijd in zijn voor even samen lachen, me voorzien van tips wat Boston betreft, een bakje met lekkere chocolaatjes hebben staan, en het me vertellen als ik toch echt eens naar de kapper moet… ;-)

Want tsja, sommige dingen hebben wel even wat aanpassingstijd nodig wanneer je emigreert, zeker voor een gewoontedier zoals ik. Als je al jarenlang naar dezelfde kapper ging, waar ga je dan nu? Wat zijn de kledingwinkels waarin je een beetje je eigen stijl kunt vinden, en waar in de stad zijn die? Een aantal kledingmerken die wij in Nederland kennen zijn hier ook wel, maar lang niet allemaal, en hier zijn dan weer andere. Ik was al nooit een groot fan van shoppen voor kleding en dit maakt het nog wat lastiger… Ook de supermarkt was best even wennen, met allerlei producten en merken die net iets anders zijn. Maar daar waren we snel doorheen, want eten moet je toch!

Ook op officieel vlak zijn er verschillen; ons huidige thema is ‘belasting’. Onze Amerikaanse belastingaangifte moesten we voor 15 april doen, dus dat is achter de rug voor dit jaar. Hier in Amerika moet je voor drie verschillende dingen belastingaangifte doen:
- landelijk (‘federal’),
- de staat waarin je woont (in ons geval Massachusetts, van de ‘MA’ in onze postcode), en
- een derde die voor ons nog niet van toepassing is omdat we momenteel nog als ‘foreign aliens’ worden beschouwd.
Ik vond het best een uitdaging: belastingaangifte doen in een stelsel dat je helemaal niet kent. Gelukkig verzorgde het ‘international scholars’ office’ op MIT een presentatie met uitleg. Voor de landelijke belastingaangifte stelden ze bovendien software beschikbaar waarmee we onze belastingaangifte konden doen. Dat was heel fijn. Voor de staat moesten we het echter helemaal zelf doen en dat was wel even puzzelen. Hopelijk hebben we het goed gedaan. Bijkomend nadeel is dat je status voor de belastingdienst afhangt van hoe lang je al in Amerika bent. Dat bepaalt ook welk formulier je moet gebruiken en waarover je allemaal aangifte moet doen. We zullen de komende twee jaar ook nog Amerikaanse belastingaangifte moeten doen, maar elke keer zal anders zijn… Met het Amerikaanse deel achter de rug zitten we nu te zweten op onze Nederlandse belastingaangifte. Als je bent geëmigreerd moet je dat op papier doen, dus weg zijn alle voordelen van digitaal aangifte doen met gegevens die al grotendeels voor je zijn ingevuld. En als we weer immigreren, geldt dat nog een keer. Om dat te vermijden hebben we voor de grap al een scenario bedacht waarin we op 31 december 2017 hier vertrekken en dan op 1 januari 2018 weer in Nederland aankomen. ;-)

Tot slot: de lente lijkt hier nu toch te beginnen, tot vreugde van mij en iets minder grote vreugde van Hendri, die daardoor last heeft van hooikoorts. Alle bloemen hebben de sneeuw aardig overleefd en de bomen beginnen bloesems te krijgen. Terwijl ik dit bericht typ heb ik uitzicht op een strakblauwe lucht met een stralende zon. Heel warm is het nog niet, maar hier worden we (of ik…?) wel blij van!