Lente...?

Een paar weken lang wees alles erop dat we onze eerste winter in Boston achter de rug hadden. Begin maart hebben we al eens heerlijk op een terrasje in de zon geluncht en ook eind vorige week was een jas overbodig. Donderdag en vrijdag was het heerlijk weer, rond de 20 graden Celsius. Op de rivier Charles – die in de winter nog helemaal dichtgevroren was – werd al gezeild. We kregen al zin in de zomer, al vroegen we ons stiekem ook af of het dan niet té warm zou worden… ;-) Maar zoals ik eerder al eens schreef: het weer kan hier heel snel omslaan. Terwijl nu.nl de eerste warme dagen van het jaar aankondigde in Nederland, zijn wij afgelopen maandag nog getrakteerd op een verse laag sneeuw! Jammer van alle krokussen, narcissen en tulpen die al uitbundig stonden te bloeien. Die komen nu allemaal platgeslagen weer tevoorschijn. Zou dit de laatste sneeuwbui van deze winter zijn geweest? Hier in Boston weet je het maar nooit!

Om nog even in de sfeer van de verrassingen te blijven: Hendri is half maart een weekje terug geweest in Nederland. De aanleiding? Een uitnodiging voor de bruiloft van Nynke en Johannes, die een aantal weken eerder bij ons in de bus was gevallen. Dat was niet onverwacht, maar het was toch wel even slikken om de uitnodiging voor een mooi feest in handen te krijgen terwijl we wisten dat we er niet bij zouden kunnen zijn. Eén van de grootste nadelen van onze verhuizing naar Boston! Maar als je toch nog geen baan hebt, waarom zou je dan eigenlijk niet? Dat idee moest even weken bij Hendri; een week nadat ik het opperde boekte hij zijn ticket. Hendri heeft ontzettend genoten van dat weekje in Nederland, zowel van de bruiloft als van ontmoetingen met familie en vrienden! En ook voor de achterblijfster heeft het zo zijn voordelen gehad. Ik geniet nu van hagelslag, stroopwafels, paaseitjes en lekkere kaas. (Hendri’s koffer was op de terugreis vier kilo zwaarder dan heen…)

De week waarin Hendri terugvloog naar Boston was dezelfde week waarin de aanslagen in Brussel zijn gepleegd. Daardoor vonden we zijn terugvlucht allebei toch wel iets spannender dan normaalgesproken. Gelukkig is Hendri veilig teruggekomen in Boston. Echter, in Amsterdam kunnen ze blijkbaar niet heel goed een vliegtuig inpakken. Bij terugkomst bleek dat tijdens de vlucht de voetenplank van zijn rolstoel was afgebroken, waarschijnlijk doordat er andere, zware bagage tegenaan is gevallen. Heb je net tijdens je bezoek aan Nederland je rolstoel weer laten oplappen, gebeurt dit… – Even een zijspoor: hoe krijg je Aleida aan de kook? Zorg dat ze eerst een lastige bijeenkomst heeft op haar werk en bel haar direct daarna met de mededeling “Ze hebben mijn rolstoel kapot gemaakt.” Geef verder niet teveel toelichting, zodat ze denkt dat ‘ie volledig onbruikbaar is geworden… Echt, woest was ik! – Gelukkig had Delta (de vliegmaatschappij) zijn zaakjes goed op orde. Hendri werd met de taxi thuisgebracht en diezelfde middag kwam er nog een man langs met een vervangende rolstoel. (Vraag Hendri echter niet naar de kwaliteit van dat ding!) Die man was van een soort tussenbedrijf, dat dit soort dingen voor Delta afhandelt. Hij vertelde dat het vier tot vijf keer per maand voorkomt dat iemands rolstoel de vlucht naar Boston niet goed doorkomt! Dat tussenbedrijf heeft nu contact met de fabrikant van Hendri’s rolstoel over het bestellen van een vervangende onderdeel, en ook met Delta, over de betaling. Je zult begrijpen: we zijn heel benieuwd hoe lang het gaat duren voordat Hendri’s rolstoel gerepareerd is… Gelukkig hebben we in de tussentijd een creatieve oplossing verzonnen zodat Hendri zijn eigen rolstoel nog wel kan gebruiken, en staat die verachtelijke prut-rolstoel die hij te leen heeft in een hoekje van de slaapkamer te wachten totdat ‘ie weer wordt opgehaald.

Hendri’s weekje Nederland was ook even een fijne onderbreking van een nog-niet-zo-vruchtbare zoektocht naar een baan. Sinds zijn terugkomst richt Hendri zich ook op ‘contracting jobs’. Dat banen voor bijvoorbeeld een half jaar, waarin je aan een project werkt. Een beetje vergelijkbaar met ZZP’er zijn in Nederland. Wellicht sluit dat wat beter aan bij het feit dat we hier maar twee jaar zijn. Hendri is sindsdien in contact met diverse recruiters. Tot nu toe heeft dat nog niet tot iets heel concreets geleid, maar we hopen dat dat snel gebeurt! In ieder geval geeft dit de burger weer moed.

Ook voor het onderwerp ‘rijbewijs’ ziet het er goed uit. Hendri heeft zijn theorie-examen gehaald en het rijexamen staat gepland op 19 april. Voor die tijd nog even wat ervaring opdoen in het Bostonse verkeer is wel fijn, dus Hendri heeft morgen (donderdag) zijn eerste rijles. En hopelijk is dat ook de laatste, want het is – net als alles hier – heel duur. Er zit nog wel één addertje onder het gras. Hendri rijdt in een aangepaste auto, met handels bij het stuur zitten voor gas geven en remmen. In Nederland zitten die handels rechts van het stuur, in Amerika zitten ze standaard links… Gelukkig lijkt het ook mogelijk om ze wél rechts te hebben, al is dat natuurlijk weer duurder. Het systeem schijnt ook net iets anders te werken dan in Nederland. Al met al heeft Hendri zin om weer achter het stuur te gaan zitten, “want autorijden is leuk!” Tegelijkertijd is het ook spannend hoe dit gaat uitpakken.

En ik? Ik grap de laatste weken weleens tegen mensen dat het MIT gedachtegoed me helemaal eigen begint te worden. Dat houdt voor veel mensen in: lange dagen maken, ook ’s avonds werken, en in het weekend ook nog een dag naar MIT. Dat laatste heb ik nog niet gedaan, maar ik had een aantal deadlines afgelopen week en heb daardoor heel wat uurtjes gemaakt. Aan de andere kant: mijn werk is leuk, ik geniet ervan! En af en toe moet het kunnen om even keihard te werken. Mijn uitdaging, die mijn oud-collega’s bekend in de oren zal klinken, is om een goede balans te vinden tussen werk en privé. En die uitdaging is alleen maar groter geworden nu ik in een omgeving zit met veel mensen die nog harder werken dan ik. Het helpt daarbij wel enorm dat we hier samen zijn; als er iemand op me zit te wachten ga ik eerder naar huis. Ik heb Hendri gemist in de week dat hij weg was!