Waarom waren we ook alweer geëmigreerd...?

Een jaar geleden vroeg Hendri mij ten huwelijk, niet wetende dat dat hem in Boston zou doen belanden. Zou hij het nu nog steeds vragen? Ja, dat zeker, maar Boston heeft ‘ie de afgelopen weken wel een paar keer verwenst. Want stel je voor: je hebt hard gestudeerd op de Amerikaanse verkeersregels omdat je graag je Massachusetts Driver’s License wilt halen. Vol goede moed ga je naar de Massachusetts ‘Registry of Motor Vehicles’ (RMV) om theorie-examen te doen. Maar voordat je aan je examen mag beginnen, moet je eerst je identiteit bewijzen. Je moet officiële documenten laten zien met je adres, je geboortedatum en je handtekening. En voor elk van die drie dingen moet je een ander document laten zien. Je paspoort mag je dus maar voor één van de drie gebruiken. De lijst met documenten die je hiervoor mag gebruiken lijkt lang, maar voor een buitenlander vallen de mogelijkheden behoorlijk tegen. En de RMV accepteert een Nederlands rijbewijs niet als officieel document… Hendri had daardoor maar twee van de benodigde drie documenten, en mocht zijn theorie-examen niet doen.

En nu we het toch over dat rijbewijs hebben: om als Nederlander een Massachusetts Driver’s License te halen moet je theorie-examen doen en daarna rijexamen, net zoals we in Nederland gewend zijn. Maar met Duitsland en Frankrijk heeft de staat Massachusetts verdragen gesloten, dus Duitsers en Fransen kunnen naar de RMV gaan, hun Duitse of Franse rijbewijs laten zien, en direct een Massachusetts Driver’s License meekrijgen. Het voelt onrechtvaardig dat je dan als Nederlander al die moeite moet doen!

Waarom dat rijbewijs? Momenteel doen we alles te voet, met de rolstoel en met het openbaar vervoer. Maar afhankelijk van waar Hendri een baan vindt is een auto misschien toch nog wel handig. Niet alle bedrijven zitten in het centrum van Boston, en gebieden buiten en aan de rand van de stad zijn met het openbaar vervoer lastig bereikbaar. We mogen hier tot een jaar na aankomst rijden op ons Nederlandse rijbewijs. (Inderdaad, als je theorie-examen wilt doen telt een Nederlands rijbewijs niet als officieel document, maar ermee rondrijden of een auto huren is prima…) Dat jaar gaat steeds opnieuw in als we Amerika uit zijn geweest en weer terugkomen. Dus wat dat betreft kunnen we het ook wel zonder Massachusetts Driver’s License doen als we vaak genoeg een reisje maken. Maar als je een auto koopt en die wilt verzekeren is dat veel duurder met een buitenlands rijbewijs. Vandaar dat Hendri bezig is zijn rijbewijs hier ook te halen.

En inmiddels kan hij daar weer mee verder, want hij heeft zijn werkvergunning gekregen en die kan hij gebruiken als derde officiële document. Ook het wachten op die werkvergunning leverde nog wel wat frustratie op. De Amerikaanse overheid geeft zichzelf 90 dagen de tijd vanaf het moment waarop je een aanvraag hebt ingediend, en die 90 dagen hebben ze in Hendri’s geval ook precies genomen! Wanneer je meer dan 75 dagen hebt gewacht mag je bellen om te vragen hoe het ervoor staat met je aanvraag. Toen Hendri dat deed was de reactie: ‘Prima meneer, dan vullen we nu een formulier voor u in en hoort u over drie weken van ons wat de status is van uw aanvraag.’ Zucht…

Maar goed, de werkvergunning is er nu en daar zijn we heel blij mee! Nu het werk nog. Hendri zat de afgelopen weken in een sollicitatieprocedure die er veelbelovend uitzag. Hij was via LinkedIn benaderd door de recruiter van een bedrijf, met de vraag of hij zou willen solliciteren. Het is fijn om op die manier aan een sollicitatiebrief te kunnen beginnen! Die brief leidde tot een eerste telefonische sollicitatiegesprek, daarna een tweede, en toen een derde. Wij dachten: met elk gesprek een ronde verder. Maar bij het derde gesprek bleek dat de heren waarmee Hendri de verschillende gesprekken had gevoerd nog met elkaar moesten overleggen wat ze ervan dachten. Helaas resulteerde dat in een negatief bericht voor Hendri. Dat was een domper nadat het er een paar weken lang zo positief uit had gezien in onze ogen. Dus nu maar weer verder met sollicitatiebrieven schrijven.

Tot zover de frustraties, want eigenlijk gaat het gewoon heel goed met ons! We beginnen echt ingeburgerd te raken binnen GCF (zie vorige bericht) en op die manier vriendschappen op te bouwen. Daar genieten we van! Twee weken geleden zijn we voor het eerst sinds onze aankomst een weekendje de stad uit geweest. Met een aantal mensen van GCF ging we een weekend naar ‘Toah Nipi’ in New Hampshire, ongeveer anderhalf uur rijden bij ons vandaan. Het was lekker om er even uit te zijn, een mooie mogelijkheid om die mensen beter te leren kennen, en heel gezellig!

Sinds onze aankomst in Boston bleef iedereen ons maar vertellen dat de winter het ergst zou zijn in februari en dat bleek te kloppen. In dat weekend dat we in Toah Nipi waren was het overdag -19 graden Celsius met een gevoelstemperatuur van -29. En we hebben in februari ook regelmatig sneeuw gehad, twee keer een hele dag lang. Maar gelukkig is er nooit heel veel gevallen en was het meestal ook snel weer weg. Al met al is het voor Bostonse begrippen een hele milde winter. Dat vinden wij helemaal niet erg!

Niet zoveel over mij (Aleida) deze keer, want ik heb aardig mijn draai gevonden. Na een paar maanden opstarten zit het werkritme er nu weer lekker in, ik begin een mooie band op te bouwen met collega’s hier en begeleid sinds een paar weken een studente die bij ons afstudeert. Voor morgen staat er een balletvoorstelling op de planning, samen met een collega, in het ‘Boston Opera House’. Dat zijn de voordelen van het wonen in zo’n stad, dat je dat gewoon eens kunt meemaken. Het is de allereerste keer dat ik naar ballet ga, dus ik ben benieuwd! Zowel naar wat ik van ballet ga vinden, als hoe het Boston Opera House er van binnen uitziet… ;-)

Hartelijke groetjes van ons beiden!