Feestjes

Een feit dat ik ten zeerste betreur:
Sinterklaas ging dit jaar voorbij aan onze deur.
Maar het is natuurlijk ook een heel eind gaan,
met zo’n stoomboot over de Atlantische Oceaan.
Zouden we over een jaar weer op een plek wonen
binnen Sints bezorg-regionen?

Geen Sinterklaas dus voor ons dit jaar, maar wel veel andere feestjes. Begin oktober vierden we ons eerste huwelijksjubileum. Dat deden we in Hamilton, Canada, in het goede gezelschap van Anthony en Femke. We zijn met de auto gegaan: 830 kilometer heen op vrijdag en 830 kilometer terug op maandag. Het waren lange ritten, maar ook mooie, met alle herfstkleuren op dat moment. Tijdens de rit bleek duidelijk dat veel Europeanen in het verleden hierheen zijn geëmigreerd. We passeerden steden als Rome, Rotterdam, Liverpool, Amsterdam en Bergen. Heel toepasselijk viel onze trouwdag bijna samen met Thanksgiving in Canada. We hebben genoten van een heerlijke maaltijd!

In Hamilton heeft men, vanwege de vele Nederlandse immigranten, de ‘Dutch Toko’. Zo kwam ik aan een pak Koopmans appeltaartmix, zodat ik een paar dagen later – terug in Boston – Hendri kon verrassen met een echte Nederlandse appeltaart voor zijn verjaardag. Dat feestje werd gevierd tijdens onze wekelijkse (bijbelstudie-)kringavond. Onze kringgenoten, die uit de VS, Maleisië en Hong Kong komen, konden de Nederlandse appeltaart ook wel waarderen!

In de ‘herfstvakantie’ (daar doen ze hier niet aan) kregen we weer bezoek: Hendri’s zus en zwager zijn een paar dagen bij ons geweest. Ondanks dat Sinterklaas ons heeft overgeslagen, hebben we dankzij hen wel kruidnootjes en chocoladeletters. En we eten twee maanden later nog steeds Nederlandse kaas! Dat is ons meest gewaardeerde importproduct, want Amerikaanse kaas is echt net plastic.

Het volgende feestje was mijn verjaardag. Na slingers, ballonnen, cadeautjes en appjes op 17 november dacht ik dat het klaar was, maar niets bleek minder waar. Hendri had de zondag daarna een surprise party voor me georganiseerd, zonder dat ik iets door had. Heel leuk! Een jaar eerder kenden we hier nog niemand, en nu vierden we met een mooie club vrienden mijn verjaardag. Verjaardags-fase drie had ik te danken aan vertraagde post: de eerste kaartjes kwamen pas op 26 november. Geen probleem, want kaartjes krijgen is altijd leuk!

Een week later was het hier in Amerika Thanksgiving. Dat is hier een lang weekend, vanaf donderdag, en zo ongeveer de belangrijkste feestdag van het jaar. Heel veel mensen reizen dan naar familie om het samen met hen te vieren. De opzet van de dag is: aan het begin van de middag wordt er overvloedig gegeten (onder andere kalkoen, natuurlijk), vervolgens vermaakt men zich met sport (kijken) of spelletjes, en daarna wordt er opnieuw gegeten, want al dat eten komt de eerste keer niet op. Wij hebben Thanksgiving gevierd met ongeveer twintig anderen van GCF*, die allemaal hier bleven omdat familie te ver weg woont. Onze Thanksgiving was een ‘potluck’, wat inhoudt dat iedereen een gerecht meeneemt. De Van de Buntes zorgden voor de kalkoen. In de auto op weg naar zijn werk, om half acht ’s ochtends, had Hendri een week eerder nog op de radio gehoord ‘Over een week staat u op deze tijd in de keuken om uw kalkoen klaar te maken.’ Waarop Hendri dacht ‘Zijn die Amerikanen gek!’ Maar een week later stonden we inderdaad om half acht in de keuken… Zo’n kalkoen moet per slot van rekening vier uur lang in de oven.
*GCF = Graduate Christian Fellowship (zie de weblog van 24-01-2016 ‘We zijn niet ingesneeuwd’)

Inmiddels komt kerst dichtbij, en hebben we allebei op ons werk al kerst gevierd met een potluck lunch. Ook die waren overvloedig. Mensen nemen gerust hun ‘slow cooker’ mee en laten die dan nog een ochtendje pruttelen op kantoor. Hendri heeft die mooie grote dingen bewonderd, en bedacht dat hij ook best eentje zou willen hebben.

Sinds afgelopen week is het hier duidelijk winter. Vrijdag was het -16 graden Celsius, met een ‘real feel’ van -28, en zaterdag werden we wakker in een witte wereld. De echte wintermaanden zijn hier januari en februari, dus als dit het voorspel is, dan belooft dat nog wat!