(On)zeker!

Wat hangt dit land de komende vier jaar nog boven het hoofd als één man in één week tijd al zoveel slechte ontwikkelingen in gang zet? Die vraag stelden mijn collega-postdoc en ik, en ook Hendri en ik, elkaar vandaag. Het leven hier in de Verenigde Staten is een stuk onzekerder geworden sinds er een nieuwe president is. Wat gaat het inhouden voor de gezondheidszorg dat Obama Care wordt afgeschaft, terwijl men net jarenlang hard heeft gewerkt om dat op poten te zetten? Wat komt ervoor in de plaats? En vooral: wat gaat dit beteken voor alle Amerikanen die geen ziektekostenverzekering hadden voordat Obama Care een feit werd? Maar een vraag die nog veel dichterbij komt is: hoe gaan de nieuwe visumregels er precies uitzien en wat gaat dat voor mensen betekenen? Mijn collega-postdoc – oftewel degene die dagelijks naast me zit te werken – is geboren in Iran. Ze is jaren geleden al naar Canada verhuisd en heeft nu twee paspoorten: een Canadees en een Iraans paspoort. Voor haar is het momenteel super spannend wat Trump precies gaat besluiten. Als hij mensen gaat uitsluiten op basis van waar ze zijn geboren of wat voor paspoort ze hebben, kan zij misschien dit jaar haar visum niet meer verlengen en moet ze dus het land uit. Leven wij nu echt in een land waar dat zomaar kan? Het is bizar, maar sinds een week geleden lijkt dat helaas wel een feit.

Gelukkig zorgde Nederland de afgelopen week voor een lach op het gezicht van velen hier, dankzij een prachtig filmpje. Voor wie het nog niet kent, Google even op ‘the Netherlands welcomes Trump’ en geniet! Hendri had het me al laten zien, maar ik kreeg het linkje ook doorgestuurd van mijn Mexicaanse collega, die het enorm kon waarderen! Dat was een momentje om weer even trots te zijn op het land waar wij vandaan komen. En met al die onzekerheid hier wordt ons besluit des te zekerder: eind dit jaar hopen we terug te komen naar Nederland! Gelukkig lijkt het er tot nu toe op dat wij zelf geen last zullen hebben van de besluiten van Trump – alhoewel je het met die man natuurlijk maar nooit weet… Maar we hebben al een paar keer tegen elkaar gezegd dat we blij zijn dat wij hier in het tijdperk Obama zijn gekomen. Nu heeft Hendri bijvoorbeeld, vanwege het feit dat ik een bepaald visum heb, een werkvergunning kunnen krijgen. Met Trumps ‘banen voor Amerikanen’ vragen we ons af hoe lang dat voorrecht nog blijft bestaan. Maar Hendri heeft zijn werkvergunning gelukkig al tot eind oktober dit jaar, dus dat zal wel goed gaan. Het ongemak beperkt zich momenteel tot het feit dat Hendri dagelijks neerslachtig wordt van al het nieuws rondom mister President.

Heel ander onderwerp: een paar weken geleden hebben we ontdekt dat we een bioscoop ‘in de achtertuin’ hebben. We hoeven alleen maar door het park achter de flat te wandelen en dan zijn we er. Dat hebben we een paar weken geleden gedaan, op de avond dat we voor het eerst – ja, echt – samen naar de film gingen, al bedachten we pas naderhand dat het onze eerste keer samen was. We hebben de film Patriots Day gekeken, over de aanslagen tijdens de marathon in Boston in 2013. Wij vonden het een indrukwekkende film, die des te meer binnenkwam omdat we hier nu zelf wonen. Veel collega’s willen de film juist niet zien, omdat de gebeurtenissen nog te kort geleden zijn, of omdat ze het jammer vinden dat de film de gebeurtenissen anders weergeeft dan dat zij ze zelf hebben beleefd.

Iets langer geleden, maar zeker het noemen waard, is onze kerstvakantie. Voor het eerst in ons leven zijn we tijdens de kerstvakantie met het vliegtuig op reis gegaan naar een ver land. En dat verre land was… juist ja, Nederland! Het was heerlijk om weer even twee weken ‘thuis’ te zijn. We hebben er ontzettend van genoten om weer bij familie en vrienden te kunnen zijn. Mocht je nu denken dat je niet meer binnen onze definitie van vrienden valt omdat we niet bij je langs zijn geweest, dan heb je het mis! Maar twee weken is simpelweg – helaas – te kort om iedereen te kunnen zien, zeker als je ook nog een beetje hoopt uit te rusten. We hebben in ons huurautootje 1520 kilometer afgelegd in die twee weken tijd, tot grote vreugde van de chauffeuse zonder winterse neerslag – als ik moet rijden, dan liever geen witte kerst!

Inmiddels beginnen we helemaal ingeburgerd te raken hier in Boston: ik fluit sinds november in de kerk en Hendri staat alweer bekend om zijn lekkere toetjes. Een trifle heeft hij hier nog niet gemaakt, want vanillevla verkopen ze hier niet. Hendri heeft nog steeds op zijn lijstje staan om dat een keer zelf te maken. Maar op dit moment [vrijdagavond] wordt er hard gewerkt aan overheerlijke pure chocolademousse met stukjes sinaasappel. De mensen van onze wekelijkse bijbelstudiekring weten uit ervaring al dat die lekker is. Morgenavond gaan we proberen heel GCF daarvan te overtuigen, en daarmee de prijs in de wacht te slepen van de jaarlijkse toetjescompetitie. Tijd voor mij om Hendri te gaan helpen met de voorbereidingen!