Vanuit het vliegtuig

Dit keer schrijf ik (Aleida) vanuit het vliegtuig. Ik ben onderweg van Amsterdam naar Boston. De afgelopen paar dagen ben ik in Nederland geweest in verband met een sollicitatie. En ik heb de baan gekregen! Ik zal aan de slag gaan als universitair docent op de Universiteit Twente, in Enschede, waar ik ook gepromoveerd ben. Dat betekent dat ik ongeveer de helft van mijn tijd zal gaan besteden aan lesgeven aan studenten, en de andere helft aan onderzoek. Voor ons samen betekent het dat we nu zeker weten dat we terug zullen komen naar Nederland. De details, zoals wanneer precies, weten we op dit moment nog niet, maar er staat ons dus weer heel wat geregel te wachten! Tegelijkertijd zien we ernaar uit om weer terug te komen!

In de tussentijd heeft dat wat we de vorige keer schreven over onzekerheid rondom visumregels een heel vervolg gekregen. Toen ik het schreef hadden we nog geen idee, maar direct nadat ik het bericht online had gezet begon duidelijk te worden dat er overal ter wereld mensen werden tegengehouden die naar de VS wilden vliegen en uit één van de zeven ‘verboden’ landen kwamen, en dat er zelfs mensen werden teruggestuurd die al in de VS waren geland. Huize Van de Bunte was die hele dag lang in staat van opperste verontwaardiging en bezorgdheid. Stel je eens voor: twee jonge mensen in Iran, hij werkzaam in de ICT en bezitter van een eigen huis, zij bezig met promoveren. Ze hebben trouwplannen. Zij bemachtigt een baan op MIT en promoveert in december 2016. Hij verkoopt zijn huis en zegt zijn baan op. In januari 2017 trouwen ze, met het plan om eind januari naar Boston te vertrekken en daar samen een leven op te bouwen. Plotseling trekt Trump een streep door die plannen, door hen de toegang tot de VS te ontzeggen, en door het consulaat opdracht te geven hen geen visum te verlenen. Of dit een waargebeurd verhaal is weet ik niet, maar het had óns verhaal kunnen zijn. Daarvoor hoef je alleen de timing en het land van herkomst aan te passen. Soortgelijke verhalen, en schrijnender, zijn helaas echt gebeurd in de afgelopen maand. Gelukkig is Trump teruggefloten door de rechters, en zijn de regels op dit moment weer zoals ze waren. Maar ook dat kan weer veranderen zodra we dit bericht online zetten, want Trump heeft al gezegd dat hij weer met een nieuw inreisverbod zal komen. De onzekerheid blijft dus, voor alle mensen uit de zeven ‘verboden’ landen en ook voor mensen uit andere landen die Trump misschien aan de zwarte lijst zou kunnen toevoegen. Terwijl ik net zorgeloos heen en weer ben gereisd naar Nederland, heeft mijn collega (Iraanse van geboorte, met een Canadees en een Iraans paspoort) een week geleden maar besloten haar geplande bezoek aan haar ouders in Canada af te zeggen. Ook reizen naar wetenschappelijke congressen of voor sollicitaties lijkt ze momenteel beter niet te kunnen doen. Het is zeer onrechtvaardig dat er ineens zo’n groot verschil is tussen haar vrijheid en de mijne, alleen maar vanwege het feit dat we in verschillende landen zijn geboren!

Hendri en ik hebben dan ook ons best gedaan om onze onvrede te laten blijken. Hendri heeft meegedaan aan een demonstratie tegen het inreisverbod in Boston. We hebben ook ontdekt wat ‘phone banking’ is en eraan deelgenomen. Je kunt het zien als een soort handtekeningenactie via de telefoon. Je belt naar een belangrijk iemand – bijvoorbeeld één van de huidige senatoren van Massachusetts, die onze staat vertegenwoordigen in Washington – vertelt dat je je zorgen maakt over het inreisverbod, en roept de senator op daar iets aan te doen. Als er genoeg mensen bellen heeft het wellicht invloed.

In wat nu zeker onze laatste winter in Boston is, hebben we ook een beetje ervaring opgedaan met hoe een Bostonse winter hoort te zijn. Twee weken geleden hadden we zo’n halve meter sneeuw: 30 centimeter op een donderdag en de rest een paar dagen later, op zondag. Het is een wereld van verschil met Nederland hoe men daarmee omgaat! Op de dagen dat het heel erg sneeuwt, zijn de meeste bedrijven gesloten vanwege een ‘snow day’. Als je je werk thuis kunt doen, moet je op zo’n dag thuiswerken. Hendri en ik hebben zodoende twee keer samen thuis gewerkt. Het openbaar vervoer blijft gewoon rijden, zij het met enige vertraging. De dag erna zijn alle redelijk grote wegen weer schoon en de stoepen Aleida-maar-niet-Hendri-begaanbaar, dus kan het leven weer gewoon zijn gangetje gaan. Dan gebeurt er iets opmerkelijks: op sommige parkeerplaatsen zie je ineens een stoel staan, op andere een vuilnisbak of nog iets anders. De reden is: als de wegen sneeuwvrij worden gemaakt, wordt alle sneeuw naar de kant van de weg geschoven. Met een laag van een halve meter kun je je voorstellen dat dat een behoorlijke berg sneeuw geeft langs de kant van de weg. Als je dan net je auto daar had geparkeerd, is het een fikse klus om die uit te graven! Dus voordat je wegrijdt, zet je iets op je parkeerplek met het idee ‘deze parkeerplek heb ík net met veel pijn en moeite schoongemaakt, dus waag het niet om er te gaan staan’!

De sneeuw is inmiddels weer helemaal verdwenen, want Hendri vertelde me dat het afgelopen vrijdag 23 graden Celsius was in Boston! Zo warm was het nog nooit geweest in februari, en zo warm hoort het ook niet te zijn. Die zeer tijdelijke zomer heb ik helaas gemist, want inmiddels heeft Boston ook weer normale temperaturen, ongeveer net zoals op dit moment in Nederland. Maar ondanks dat heb ik er wel zin in om weer thuis te zijn! Op dit moment nog maar 2 uurtjes en 22 minuten vliegen.

En op het moment van plaatsen op internet weer heerlijk op de bank naast Hendri – toe aan een goede nacht slapen na een dag die zes uur langer duurde dan gewoonlijk.