Eindelijk!

Eindelijk is de belastingaangifte klaar. Het heeft me heel wat uurtjes gekost in de avonden en weekenden. Dat is ook de reden dat jullie zo lang op een nieuw bericht hebben moeten wachten. Terwijl je het in Nederland kunt doen met software waarin heel veel dingen alvast voor je zijn ingevuld, is de VS zover nog niet. Hier is het idee: zoek het zelf uit. Gelukkig stelt de belastingdienst (IRS) via internet wel veel documenten beschikbaar waarin je kunt lezen hoe het moet, maar het kost aardig wat tijd om die door te spitten. Je kunt er ook voor kiezen om het niet helemaal zelf uit te zoeken: tegen betaling is er software beschikbaar. De grootste aanbieder van die software (Turbotax) heeft er dus belang bij dat de belastingaangifte niet makkelijker wordt en dat de overheid die niet zélf digitaal gaat aanbieden, zoals in Nederland. Daarom heeft Turbotax een heel aantal lobbyisten in Washington zitten, alleen maar om dat te voorkomen… tot nu toe slagen ze daar goed in!

Eindelijk lijkt de winter voorbij! Het is lang koud en winters gebleven. Eind maart hadden we nog weer een keer een ‘snowday’ van ons werk en op zaterdag 1 april sneeuwde het ook nog de hele dag. Maar sinds een week genieten we nu van heerlijk zonnig en warmer weer. Daar worden we blij van! Vandaag is het zelfs wel heel extreem, met 29 graden Celsius. Maar eigenlijk ook best fijn, nu we een lang weekend hebben. Vanaf komende week krijgen we wat normalere temperaturen voor deze tijd van het jaar, lijkt het.

Nog even terug naar die winter: begin maart is Hendri wezen skiën. Ik hoor je denken: Hendri… skiën? Jazeker, men is hier erg goed in aangepaste sporten! Het was een dagtochtje, met de bus naar New Hampshire, drie uur rijden hier vandaan, in de bergen. Helaas wel precies op de koudste dag van het jaar, met een gevoelstemperatuur van -29 graden Celsius. Maar ondanks de kou heeft Hendri er wel van genoten! Hij zat in een soort stoel die op twee ski’s staat, met skistokken in zijn handen om te sturen. Voor het remmen kreeg hij hulp van een begeleider. En die begeleiders waren ook handig om weer overeind te komen als het hele gevaarte was omgevallen. Dat is Hendri een keer of tien gebeurd, maar was het niet erg omdat hij toch al vrij dicht bij de grond zat. Zie dit filmpje:

Twee weken geleden hebben we genoten van een ander voordeel van de VS, namelijk dat je af en toe naar een concert kunt gaan van een band die je normaalgesproken alleen op cd hoort. Deze keer waren het de Casting Crowns. Het was een super mooie avond! Tourende (christelijke) bands komen niet zo vaak richting Boston, want we wonen niet bepaald op de ‘Bible belt’ van de VS. Des te leuker dat we nu wel weer een keer konden gaan.

Tot slot: eindelijk resultaat! Het afgelopen jaar heb ik een groot deel van mijn werkdagen besteed aan een project voor het ziekenhuis dat gaat over hoe patiënten worden toegewezen aan bedden. Het gaat dus over patiënten die moeten worden opgenomen op een verpleegafdeling, bijvoorbeeld na een operatie of nadat ze via de spoedeisende hulp zijn binnengekomen. Het ziekenhuis waarmee ik samenwerk heeft een hele hoge bezettingsgraad: de bedden op verpleegafdelingen zijn meestal bezet door patiënten. Dat betekent dat een patiënt die moet worden opgenomen vaak afhankelijk is van het vertrek van een andere patiënt. Daardoor wachten patiënten meestal lang op een bed op een verpleegafdeling. Zulke patiënten liggen dan te wachten op de spoedeisende hulp, in de uitslaapkamer na operatie, of in een intensive care bed. Dat komt die patiënten niet ten goede én het zorgt ervoor dat andere patiënten, die juist spoedeisende hulp of intensive care nodig hebben, ook moeten wachten. Door de jaren heen heeft het ziekenhuis een werkwijze ontwikkeld om er in ieder geval voor te zorgen dat zoveel mogelijk patiënten na een geplande operatie een bed kunnen krijgen. Dat doen ze als volgt: als bekend is dat mevrouw Jansen, die op een verpleegafdeling ligt, vandaag naar huis kan, en mevrouw Pietersen wordt vandaag geopereerd, dan bepalen we ’s ochtends vroeg alvast dat mevrouw Pietersen later vandaag het bed van mevrouw Jansen krijgt. Ik heb het afgelopen jaar onderzocht wat er zou gebeuren als je die toewijzing van patiënten aan bedden anders zou doen. Dat noemen we ‘just-in-time (JIT) bed assignment’. Het idee bestaat uit twee onderdelen: ten eerste wijs je een patiënt die een bed nodig heeft pas toe aan een bed als die patiënt zover is. Oftewel: mevrouw Pietersen krijgt niet vóór haar operatie al een bed toegewezen, maar pas wanneer zij in de uitslaapkamer ligt. Ten tweede wijs je patiënten alleen toe aan bedden die leeg zijn. Oftewel: zolang mevrouw Jansen nog niet naar huis is vertrokken, wordt er niemand anders aan haar bed toegewezen. Voor mijn voorbeeld kan JIT op twee manieren positief werken. Ten eerste, stel mevrouw Jansen gaat om 11.00u naar huis. Op dat moment ligt mevrouw Pietersen nog onder het mes, maar er is wel een andere patiënt in de spoedeisende hulp die ook een bed nodig heeft. Omdat we het bed van mevrouw Jansen nog niet aan iemand hadden toegewezen, kunnen we dat meteen aan die patiënt van de spoedeisende hulp geven, zodat zijn of haar wachttijd korter wordt. Later op de dag hopen we een ander geschikt bed voor mevrouw Pietersen te vinden. Ten tweede, stel dat het anders loopt: mevrouw Jansen gaat pas om 21.00u naar huis. Mevrouw Pietersen is al om 14.00u zover dat ze van de uitslaapkamer naar een verpleegafdeling kan. Omdat we mevrouw Pietersen nog niet hebben toegewezen aan het bed van mevrouw Jansen, kunnen we vanaf 14.00u op zoek gaan naar een geschikt bed voor mevrouw Pietersen, met grote kans dat we ruim vóór 21.00u een geschikt bed vinden. Daarmee verkorten we de wachttijd van mevrouw Pietersen. Voor dit kleine voorbeeld heeft JIT duidelijk voordelen, maar wat is het effect als we dit gaan doen voor alle patiënten? En zullen we in het eerste scenario, waarin we het bed van mevrouw Jansen aan die patiënt van de spoedeisende hulp geven, inderdaad later op de dag een geschikt bed kunnen vinden voor mevrouw Pietersen? Om die vragen te beantwoorden, heb ik een simulatiemodel geprogrammeerd, zodat mijn laptop kan doen alsof het ziekenhuis met JIT werkt, en kan bepalen wat daarvan de effecten zijn. Om een lang verhaal niet nog langer te maken zal ik jullie de details van tien maanden werk besparen: in februari vorig jaar begon ik en in december vertelde mijn model dat JIT de wachttijden voor alle patiënten zou verkorten. Nu komt het mooie: direct besloot het ziekenhuis dit te gaan doen. Dat kostte natuurlijk nog wat voorbereidingstijd, maar sinds 27 februari is JIT een feit voor vier chirurgische verpleegafdelingen. En de wachttijden voor patiënten zijn inderdaad korter geworden, nog korter dan mijn model had voorspeld. Momenteel zijn voorbereidingen gaande om dit verder uit te rollen binnen het ziekenhuis. Ik geniet ervan dat mijn onderzoek hier zo’n effect heeft. Daar doe ik het voor!